بعضی وقت  ها غصه ی چیزی رو می خوریم که نداریم . بعد می بینیم همین چیزی هم که داشتیم از دست دادیم  . به جای آنکه خودمان رادرست کنیم دیگران را متهم می کنیم و همین موضوع آغاز دعوا هاست و کم کم تمام اطرافیانمان را هم دست می دیم و تنها می شویم و بعد باز می گوییم دنیا به کام ما نچرخیدو دنیا را مقصر میکنیم تا به خودمان بیاییم عمری گذشته و دیگر دیر شده و از زندگیمان هم لذت نمی بریم حتی نمی دانیم تمام این مشکلات با یک جمله تمام می شود جمله ای بسیار آسان ولی برای خیلی ها مشکل : راضیم به رضای خدا !